İsrail‘in Filistin‘de yaptığı kıyıma her vakit sert reaksiyon gösteren Cumhurbaşkanı Erdoğan “Bizim İsrail‘e borcumuz yok, borcu olanlar rahat konuşamıyor” sözünü kullanmıştı. Gazeteci müellif Nuh Albayrak Erdoğan’ın kelamlarını yorumladı. Albayrak Batılı devletlerin, Gazze‘deki soykırımı neden desteklediğini anlatan süper bir tespittir. Tarihî gerçekler, bizim de Filistin‘e borcumuz; hem de katmerli borcumuz olduğunu göstermektedir” dedi.

Star Gazetesi Genel Yayın Direktörü Nuh Albayrak Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın “Bizim İsrail‘e borcumuz yok, borcu olanlar rahat konuşamıyor” sözünü köşesine taşıdı. Batılı devletlerin Gazze‘deki katliamları neden desteklediğini anlatan Albayrak Erdoğan’ın kelamlarının bu durumu anlatan harika bir tespit olduğunu lisana getirdi.

“FİLİSTİN’E BİRİNCİ BORCUMUZ BU ‘İTTİHATÇI İHANETİ”

Yazısında tarihi gerçeklere dayanarak bizim de Filistin‘e borcumuzun olduğunu söyleyen Albayrak şunları yazdı: Filistin‘in üzerinde leş kargalarının dolaşmaya başladığını gören Sultan II. Abdülhamid Han, “özel” önlemler almakla kalmamış, haleflerine de ” Filistin‘e dikkat” telkininde bulunmuştu. Hakikaten iktidarı ele geçiren İttihatçıların birinci işi, Abdülhamid Han’ın, “özel mülk” ilan ettiği Filistin topraklarını kamulaştırmak olmuştu. Meğer “özel” kalsaydı, Filistin işgal edilse bile, bu topraklar üzerinde İsrail diye bir devlet kurulamayacaktı. Filistin’e birinci borcumuz, bu “İttihatçı ihaneti” idi! Gerçi Vahideddin Han bu borcu ödemek için bu toprakları Sultan Hamid’in varislerine iade etmişti lakin bu sefer de, daha sonra teşekkül eden Ankara idaresi bunu geçersiz saymış ve o topraklar yeniden İsrail’e kalmıştı.

“VAHİDEDİN HAN EN GÜVENDİĞİ PAŞASINI GÖNDERMİŞTİ!”

İngiliz suflesiyle konuşan devşirmelerin “hain” iftirası attığı Sultan Vahideddin Han, devleti kurtarma çırpınışına, Hamid ağabeyinin kaldığı yerden devam eden bir kahramandı! Bunun için 4 Temmuz 1918’de tahta çıkınca, çabucak Filistin’e odaklanmıştı.

Gerçi Kudüs, Harbiye Nazırı Enver Paşa’dan başlayıp Gazze‘ye kadar uzanan keyfî uygulamalar yüzünden işgal edilmişti ancak 4, 7 ve 8. Ordular, Suriye cephesinde güçlü bir dayanışmayı sağlayabilirse, “namusumuz” olan Filistin’in korunabileceğini ve Kudüs’ün de rahatlıkla geri alınabileceğini düşünüyordu.

Bunu İttihatçılar asla yapamazdı! Bu yüzden “İttihatçı olmadığını” bildiği ve çok güvendiği yaveri Mustafa Kemal Paşa’yı, Filistin’i savunan Yıldırım Ordularının bel kemiği olan 7. Ordunun kumandasına memur etmiş ve şahsen görüşerek, “Sizden tek talebim şudur, Filistin’i düşman eline geçirmeyin. Bu vazifeyi muvaffakiyetle ifa edeceğinizden eminim” demişti.

Mustafa Kemal Paşa tam yetki ve yüklü ölçüde altınla, 28 Ağustos 1918’de Nablus’taki yeni karargâhına intikal etmişti. Savaşın başından bu yana savunduğu “münferit sulh” fikri, cephedeki yorucu teftişlerinden sonra daha da güçlenmişti. Hatta bunu sağlamak için, evvelden tanıştığı İngiliz orduları kumandanı General Edmund Allenby ile bilinmeyen görüşmeler yapmıştı!

Aslında Yıldırım Ordularının tamamına kumanda etmek istemişti. Bu yüzden, “İstanbul’dan hareketten önce ilgili şahıslara özgüvenle, ‘Bu kuvvetlerden tek bir ordu teşkil edilmeli ve benim buyruğuma verilmeli’ dedim fakat bu teklifim istihzaya uğradı” demişti.

“7. ORDU ÇARPIŞMADAN GERİ ÇEKİLMİŞ VE CEPHE YIKILMIŞTI!”

Aylardır beklenen İngiliz saldırısı, 19 Eylül 1918 günü başlamıştı.

O da ne!.. 4 ve 8. Ordu ortasında yer alan 7. Ordu, daha çatışma başlamadan; hiç beklenmedik bir hareketle Nablus tarafında; sessizce geri çekilmişti! Açılan geniş boşluktan coşkun seller üzere akan İngiliz birlikleri, sola kıvrılarak 8. Ordu’yu geriden kuşatmıştı. Birdenbire açılan bu gedik her şeyi altüst etmişti! Evvel 8. Ordu dağılmış, yalnız kalan 4. Ordu da birebir akıbeti yaşamıştı.

Cepheden kilometrelerce gerideki ordu kumandanları bile canını sıkıntı kurtarmıştı. Nablus’taki Liman von Sanders; entarisiyle Taberiye’ye, 8. Ordu Kumandanı Cevad (Çobanlı) Paşa; kalpağını alamadan Şam’a kaçmıştı. Mustafa Kemal Paşa ise üniformasını bile giyemeden 8 kişilik maiyetiyle geri çekilirken, önünü kesen İngiliz birliklerine esir düşmekten, Harbiye’den arkadaşı olan Fevzi el-Kavukcî sayesinde kurtulmuştu.

Düzensiz halde geri çekilen orduyu Amman’da durdurarak yeni bir savunma sınırı oluşturma uğraşları da sonuç vermemişti. Okullarda “Tarihin en başarılı ric’ati” diye okutulan fakat aslında I. Dünya Savaşı’nın en berbat bozgunu olan bir felaket yaşanıyordu.

Şam’ın 120 km. yakınlarındaki Dera’da Kemal Paşa ile karşılaşan 4. Ordu Kumandanı Mersinli Cemal Paşa, “Üç ordu müşterek bir direnç gösterebilseydi bu perişanlık yaşanmayacaktı. Allah bunu sizden soracak” demiş, Kemal Paşa ise “Geri çekilmeseydik ordunun ric’at sınırları kesilecekti” formunda karşılık vermişti. 20 dakikalık tartışmadan sonra Mustafa Kemal, “Münakaşayı bırakalım Paşam! Siz en kıdemli kumandan olarak Zat-ı Şahaneye sulh teklifinde bulununuz” demiş, Cemal Paşa da “Siz yaveri ve mutemedisiniz. Gerek görüyorsanız bu teklifi siz yapınız” diyerek oradan ayrılmıştı.

Kaçış, Şam’a kadar sürmüştü. Mahşer yerine dönen Şam’da herkes, bu ani çöküşün şaşkınlığını yaşıyordu. Her şeye karşın, birlikleri kumanda altına almak gerekiyordu. Lakin bu misyonun verileceği Gazze Kumandanı İsmet Paşa bulunamıyordu. Arap tellallar, “İsmet Bey’i gören Viktorya Oteli’ndeki karargâha göndersin” diye bağırıyordu fakat atı vurulunca esir düşme tehlikesi yaşayan İsmet Paşa, buyruk subayı Vacid Asena’nın atını alarak Humus’a kaçmış, Vacid Beyefendi de esir düşmüştü!

“FİLİSTİN ELDEN GİTMİŞTİ LAKİN SON CEPHENİN DÜŞMESİYLE BU ANLAMSIZ SAVAŞ BİTMİŞTİ”

Vahideddin Han’a gönderdiği telgrafla bu hezimetin Enver Paşa yüzünden yaşandığını söz eden Mustafa Kemal Paşa, “Geldikleri üzere giderler” dediği Müttefik donanmasının Marmara’ya demirlediği 13 Kasım günü İstanbul’a dönmüş ve Pera Palas’a yerleşerek, cephe kaçkını İsmet Paşa ile birlikte, “yeni bir başlangıç” hazırlıklarına başlamıştı.

Filistinliler, Suudiler üzere İngilizlere işbirliği yapmamış, Osmanlı’ya sonuna kadar sadık kalmıştır. Kudüs’teki Tapınakçı okulu Alyans’ta yetiştirilen ve El-Ezher’de Abduh ve Reşid İstek vasıtasıyla devşirilen birkaç kişi dışındakiler, ehl-i sünnet itikadındadır. İran ve Suudi Arabistan üzere kelamda İslam devletleri, Filistinli Müslümanlara bu sebeple Musevilerden daha fazla düşmandır.

İşte bu yüzden Gazze’ye sahip çıkmamız, Filistin’i Musevilere bağışlayan İttihatçılardan ve hiç savaşmadan İngilizlere teslim eden kumandanlardan kalma ikili borcumuzdur!”