4 buçuk yıldan fazladır İstanbul’a verdiği kelamların 3’te birini dahi yapmayan İBB Lideri İmamoğlu muhalefet partilerin yaşadığı krizlerden kendi PR’ına çalışarak sıyrıldı. En son DÜZGÜN Parti’de yaşanan dağılmaya giden süreçte de ‘Abla’nın partisine el attı halinde yorumlara yol açan art kapı diplomasisi Akşener için geçilen son çizgi oldu ve sonrasında meydan okuma geldi.

Mahmut Övür’ün Sabah Gazetesinde hususla ilgili yaptığı tahlil “İstanbul’un cürmü ne?’ başlıklı köşe yazısında şu halde tabir edildi;

Hiç hesapta yokken, Kemal Kılıçdaroğlu’nun siyaset mühendisliği ve Erdoğan aksiliği sayesinde İstanbul’u kazandı. Ne Yeterli Parti ne de o zamanki ismiyle HDP seçmeni belediyecilik yapsın diye oy vermedi. O da dayanılmaz bir havaya girdi ve daima kendine çalıştı.
Gözü kendisinden diğer da kimseyi görmedi. Lideri olduğu dünyanın en hoş kenti İstanbul’u feda etti.

Verdiği kelamların hiçbirini gerçekleştirmedi. Birkaç yeşil alan, birkaç spor tesisi ve süt dağıtımı üzere sonlu sayıda toplumsal yardım dışında iz bırakan bir eser ortaya koymadı.
Sarsıntı için 5 yılda 100 bin (Yılda 20 bin) konut kelamı verdiği hâlde 10’da birini bile yapmadı.

Ne yeni bir ulaşım çizgisi oluşturdu, ne yeni bir su kaynağı devreye soktu. Kendi tabiriyle “İstanbul’a getirdiği bereketi” yakın etrafı ve medyasıyla paylaştı.

Aynı fotoğrafı siyasette de görüyoruz. Siyasi hiçbir fark ortaya koymadan “siyasi aktör” olma kaygısına düştüğü için birinci “kumpas” kurduğu isim de kendisini o düzeye taşıyan Kemal Kılıçdaroğlu oldu. CHP’nin belediye lideri olduğu hâlde Düzgün Parti ve HDP’yle iş tuttu.

İBB Lideri Ekrem İmamoğlu’ndan kelam ediyorum. Akşener’in onu “Fatih” ilan etmesine, Saraçhane’ye koşa koşa gidip “çak” yapmasına hiç itiraz etmedi; dükkân içinde (CHP) “dükkân açan” esnaf üzere davrandı. Gerçi CHP’lilerin de sesi çıkmadı ancak o günlerde temel gücünü Güzel Parti Genel Lideri Meral Akşener‘den alıyordu. Akşener de Altılı Masa’nın belirleyici aktörü olmak için ona “kazanacak” aday gözüyle bakıyor, o da Akşener üzerinden CHP içindeki yerini sağlamlaştırıyordu. Oyun içinde oyun vardı.

Böyle bu türlü “hayali” de olsa cumhurbaşkanlığı yardımcılığına kadar yükseldi. O makamı da kendi PR’ı için kullandı ve kent şehir dolaştı. Geriye dönüp bakın, ortaya mevcutlardan farklı ne iç ne de dış siyasetle ilgili yeni bir şey söylemedi ve bir vizyon ortaya koymadı. Oy da getirmedi ve kaybedenler ortasında olmasına karşın Kılıçdaroğlu’nu “günah keçisi” yapmayı başardı. Bu da Kılıçdaroğlu’na ikinci darbeydi ve CHP Genel Başkanlık koltuğunu ondan aldı.

Şimdi sıra kendisini “Fatih” ilan eden, yüzünde “Rabbi Yessir” gören Akşener’de. Ne vakit ki Akşener, “İttifak yok” dedi, o vakit İmamoğlu’nun bâtın kulakları harekete geçti ve siyasi operasyon da başladı. Böylelikle aslında kendi içinde sorunlu olan Uygun Parti sarsıldıkça sarsıldı. Akşener, partisindeki kanamayı durdurmak için de açık “savaş” ilan etti:

“Bu, bir siyasi partinin içişlerine karışmak demektir. Şu an prestijiyle bir savaş ilanı olarak kabul ediyorum. Varım, buyursunlar. Ben antrenmanlıyım.”

Eh… Etme bulma dünyası, dün Akşener CHP’nin içine el atmıştı, bugün de İmamoğlu “Abla”sının partisine el atıyor. Adaylar belirlenene kadar orta ara istifalarla Düzgün Parti’yi itibarsızlaştırmak için her yolu deneyecek. Bu ortada foncu medyası da boş durmayacak.
Bu süreçte Akşener geç de olsa hem CHP’lileşmenin yeni bir siyaset üslubu olmadığını, hem de İmamoğlu’nun ona yüklenen misyonu taşıyacak bir siyasi derinliğe sahip bulunmadığını ve her an kendisini feda edebileceğini gördü. İstikamet değiştirmesinin temel nedeni de bu.

Kısa siyasi geçmişinde alakalı olduğu herkesi bir biçimde feda eden, operasyon çeken İmamoğlu, artık ikinci sefer İstanbul’u kazanmak istiyor. Aslında İstanbul’a tekrar “o makama” götürecek bir sıçrama tahtası gözüyle bakıyor. İstanbul’a yazık değil mi? Seçim sonrası, tıpkı Güzel Partili Adnan Beker gibi, eminim çok sayıda CHP’liden şu kelamları duyacağız:

“Allah İstanbul’u korumuş.”