İçtihat Bülteni Uygulamasından edinilen bilgiye nazaran, eşlerin birbirine açtığı karşılıklı boşanma davalarında davacı vekili, tarafların ortak iki çocuklarının bulunduğunu, davalı bayan eşin sadakat yükümlülüğüne muhalif davranarak çalıştığı işyerindeki bir erkek ile bağlantı kurduğunu ileri sürerek tarafların boşanmalarına, velâyetlerin babaya verilmesine ve ayrıyeten müvekkili faydasına 50 bin TL maddi, 50 bin TL manevi tazminat ödenmesine karar verilmesini talep etti.

Davalı-karşı davacı vekili yanıt ve karşı dava dilekçesinde, tüm argümanları inkârla, sadakat yükümlülüğüne karşıt rastgele bir davranışının olmadığını, karşı tarafın birlik vazifelerini yerine getirmediğini, eşine karşı sorumsuz ve ilgisiz davrandığını, fizikî şiddet uyguladığını, ağza alınmayacak küfürler edip konuttan kovduğunu ileri sürerek asıl davanın reddine, karşı davanın kabulü ile tarafların boşanmalarına, velâyetlerin kendisine verilmesini talep etti.

Birinci Derece Mahkemesi, her iki davanın da kabulüne, tarafların boşanmalarına, velâyetlerin anneye verilmesine, ortak çocuklardan ismine önlem ve iştirak nafakası, bayan eş lehine önlem ve yoksulluk nafakası ve tazminat verilmesine hükmetti. Belirtilen karara karşı müddeti içinde taraf vekillerince istinaf müracaatında bulunuldu.

Bölge Adliye Mahkemesi, bayan eşin meskene öteki bir erkek alarak sadakat yükümlülüğünü ihlâl ettiği anlaşıldığından, evlilik birliğinin temelinden sarsılmasına yol açan olaylarda bayanın ağır erkeğin ise az kusurlu olduğu münasebeti ile bayanın tüm istinaf itirazlarının reddine, erkeğin kusur belirlemesi nafaka ve tazminatlar tarafından ileri sürdüğü istinaf itirazlarının kabulü ile erkek faydasına maddi ve manevi tazminatın kabulüne ve bayan eşin nafaka ve tazminat istemlerinin reddine karar verdi.

Temyiz incelemesi sonucunda, Yargıtay 2. Hukuk Dairesi, her iki eşin eşit kusurlu olduğu gerekçesiyle bozma kararı verdi. Bölge Adliye Mahkemesi, Özel Dairece her ne kadar erkeğin bayana yönelik fizikî şiddetinin daima olduğuna değinilmişse de buna ait bayan eşin anne ve babasının beyanlarına bakıldığında, sözlerin yer ve vakit içermeyen soyut beyanlardan ibaret olduğundan bahisle direnme kararı verdi. Direnme kararına karşı mühleti içinde davalı-karşı davacı vekili tarafından temyiz isteminde bulundu ve belge Yargıtay Hukuk Genel Kurulu gündemine taşındı.

Yargıtay Hukuk Genel Kurulu: “Somut olayda süregelen fizikî şiddete karşın boşanma davası açmayıp evliliğe devam eden bayan eşin bu davaranışı hayatın olağan akışına uygundur”

Yargıtay Hukuk Genel Kurulu, verdiği bozma kararında şu sözlere yer verdi:
“Özel Daire bozma kararında belirtildiği üzere süreklilik arz eder halde gerçekleştiği anlaşılmıştır. Şahit beyanları ile erkeğe fizikî şiddet vakıası yüklendiğine nazaran, anlatımların bir bütün olarak kıymetlendirilerek fizikî şiddetin daima olduğu da kabul edilmelidir. Bir kısmı temel alınan şahit beyanlarının, tıpkı bahse ait devam eden kısımlarının yanılgılı münasebet ile karara temel alınamayacağının kabul edilmesi gerçek olmamıştır. Gerçekleşen olaylara nazaran tarafların kusurlu davranışları kıyaslandığında eşlerin eşit kusurlu olduklarının kabulü gerekir. Kanun koyucu; evlilik birliğinin temelinden sarsılmasına neden olan olaylarda eşit kusurlu davranışlar sergileyen eşlere, boşanma sebebiyle ekonomik durumda meydana gelecek azalmaları tamamlama borcu yüklememiştir. Hâl bu türlü olunca bayan eşin ağır kusurlu olduğunun kabulü ile evrak kapsamına uygun düşmeyen bu kusur belirlemesine bağlı olarak erkek faydasına tazminat ödenmesine karar verilmesi bozmayı gerektirmiştir. Hukuk Genel Heyetinde yapılan görüşmeler sırasında; boşanmaya sebep olan olaylarda bayan eşin ağır kusurlu olduğunun kabulü ile bu kusur belirlemesine bağlı olarak erkek eş faydasına tazminat ödenmesine karar verilmesinin somut olaya ve hakkaniyete uygun olduğu, erkeğin argüman edildiği üzere süregelen fizikî şiddeti karşısında boşanma davası açmayan ve evlilik birliğine devam eden bayan eşin bu davranışının hayatın olağan akışına muhalif olduğu, hasebiyle boşanmaya sebep olan asıl olayın bayanın sadakat yükümlüğüne ters davranışı olması nedeniyle direnme kararının onanması gerektiği görüşü ileri sürülmüş ise; de bu görüş, üstte açıklanan nedenlerle Konsey çokluğuyla benimsenmemiştir.”